19 Gusht, 1451: Një Natë e Gjallë nën Yjet e Krujës, Dhe Shqetësimet e Papushtueshme

Era e lehtë e mbrëmjes pëshpërit mes pemëve të ullirit, duke bartur aromën e tokës së lagësht dhe të bimëve aromatike. Zëri i një daulleje të largët shpërthen në heshtjen e natës, ndërsa unë, Gjergj Kastrioti, Skënderbeu, ulemi këtu në ballkonin e kalasë së Krujës, duke vëzhguar dritat e qytetit që shkëlqejnë si yjet në qiellin e errët. Një ditë e gjatë ka kaluar, një ditë e mbushur me takime, planifikime dhe shqetësime të pafundme.

Sot kam kaluar orë të tëra duke diskutuar me krerët e fisnikërisë shqiptare. Besimi është i fortë, por dyshimi fshihet në sytë e tyre, si një zjarr i fshehur nën hi. Turqit janë si një sëmundje që na ka prekur të gjithëve; një shqetësim i përhershëm që na ndjek çdo hap. Sultan Mehmeti i II-të është një armik i aftë, i pamëshirshëm dhe i ambicioz, dhe pushteti i tij rritet çdo ditë që kalon. Ai nuk do të pushojë derisa të na ketë zënë të gjithëve, derisa të ketë zhdukur emrin e Shqipërisë nga harta e botës.

Njerëzit thonë se jam i fortë, se jam një luftëtar i pamposhtur. Ata më shikojnë si shpëtimtarin e tyre, si atë që do t’i çojë në fitore. Por edhe unë kam frikën time, momentit kur forcat tona të dobësohen dhe kur shpresa të humbasë. Çdo natë, para se të bie në gjumë, i mendoj të gjithë ata që kemi humbur, të gjithë ata që kanë sakrifikuar jetën e tyre për lirinë e vendit tonë. Dhe çdo mëngjes, zgjohem me një peshë të re mbi shpatulla, duke e ditur se përgjegjësia për fatin e një kombi të tërë rëndon mbi supet e mia.

Sot kam pranuar një mesazh nga një spiun në Janinë. Situata atje është kritike. Ushtria osmane është e vendosur aty, duke u përgatitur për një sulm të madh. Duhet të veprojmë shpejt, por çdo hap që hedhim duhet të jetë i llogaritur, i strategjik. Një gabim mund të na kushtojë gjithçka. Në çdo çast, ndiej rrezikun, si një thikë e fshehur pas një buzëqeshjeje.

Por nuk mund të dorëzohem. Unë jam Skënderbeu, dhe ky është betimi im, jeta ime. Unë do të luftoj deri në frymën e fundit për çlirimin e Shqipërisë. Do t'u jap fund turqve, do t'ua tregoj botës se ne, shqiptarët, nuk jemi një popull i dobët, i padëshpëruar.

Dhe sot, ndërsa shikoj yjet që shkëlqejnë në qiellin e Krujës, mendoj për familjen time, për gruan dhe fëmijët e mi. Ajo është shpresa ime, arsyeja pse luftoj. Ata janë arsyeja pse nuk mund të dorëzohem. Ata janë të ardhmen e Shqipërisë, dhe unë do të bëj gjithçka në fuqinë time për t'ua siguruar një të ardhme të lirë, të lumtur.

Por natyra njerëzore është e ndërlikuar. Pavarësisht nga forca ime e jashtme, brenda ndiej një luftë të heshtur. Një konflikt midis shpresës dhe dëshpërimit, midis vendosmërisë dhe dyshimit. Një shqetësim i vazhdueshëm për të ardhmen dhe për atë që mund të ndodhë nëse dështoni. Dhe kjo luftë e brendshme, është ajo që më mban zgjuar në netë si kjo.

Një zjarr i zbehtë digjet në oxhak, duke hedhur hije të çuditshme mbi muret e dhomës. Zërat e natës, pëshpëritjet e erës, përzier me kujtimet e betejave të fituara dhe të humbur, me sytë e mi të dashur të largët, me dhimbjen e humbjes së të afërmve dhe të miqve. Të gjitha këto janë pjesë e jetës sime, pjesë e barrës së madhe që mbaj mbi shpatulla.

Por edhe pse rruga është e gjatë dhe e vështirë, unë do të vazhdoj. Do të luftoj për lirinë e vendit tim, për çdo shqiptar, për të ardhmen e fëmijëve të mi, për trashëgiminë e të gjitha gjeneratave që do të vijnë pas meje. Kjo është detyra ime, fati im, dhe unë do ta kryej deri në fund. Tani, ndërsa yjet shkëlqejnë në qiell, do të mundohem të gjej pak pushim, të lejoj sytë të mbyllen, por jo para se të pëshpëris një lutje për forcë dhe shpresë për ditën e nesërme. Sepse lufta nuk ka mbaruar ende.